Rozdział VIII

          Wzięłam go do ręki i przyglądałam się mu, jakbym nigdy nie widziała noża. W pewnym momencie naszła mnie myśl, aby przejechać ostrzem w okolicy nadgarstka. Nie dostrzegałam sensu życia. Zakochałam się w nauczycielu, który odwzajemnia moje uczucia, ale wiem, iż nie możemy być razem. Dlatego wykonałam tą czynność. Byłam jak w transie. Nie sprawiła mi ona bólu, tylko przynosiła ukojenie. Wszystkie problemy były nierealne. Spokój, pozorne szczęście- w tamtym momencie było mi to bardzo potrzebne. Widziałam krew, która spływała na podłogę w kuchni. Gdy chciałam jeszcze raz się okaleczyć, dotarło do mnie, co ja robię. Szybko odłożyłam nóż i sięgnęłam po apteczkę, by oczyścić i zabandażować ranę. Zajęło mi to chwilę, ale ból jaki towarzyszył, był nie do zniesienia. Żeby moja mama rano nie zobaczyła zakrwawionego noża, umyłam go i położyłam w miejscu, gdzie go znalazłam. Zmyłam również plamę krwi z podłogi. Byłam bardzo wyczerpana. Zegar wiszący w salonie wskazywał godzinę 3:30. Postanowiłam iść spać, ponieważ miałam na 8:00 do szkoły. Gdy dotarłam do swojego pokoju, szybko zasnęłam.                                                                                           

           Obudziłam się parę minut przed siódmą. Zdziwił mnie fakt, iż byłam wyspana. Moja ręka bardzo mnie bolała i ciężko było mi ją poruszać. Z trudem wykonałam poranną toaletę. Następnie ubrałam się, wybierając tunikę w czerwono- czarne paski na długi rękaw, aby zasłonić dzieło wykonane w nocy i czarne rurki. Wzięłam swój plecak. Zeszłam na śniadanie. Mojej mamy nie było, więc śniadanie musiałam zrobić sobie sama. Nie miałam apetytu, wobec tego zjadłam mały jogurt. Po paru chwilach byłam w drodze do szkoły.

~~Dzisiaj biologia. Co ja zrobię? Dobrze, że jest na siódmej godzinie lekcyjnej. Może pójdę do pielęgniarki i wymyślę jakieś dolegliwości. Anna! Tak nie można. Przecież nie uniknę spotkania z nim. Dam radę. Jestem silna!~~

Byłam już pod szkołą. Spotkałam Anię. Porozmawiałyśmy chwilę. Spytałam ją, czy mogłaby mi dać swoje notatki z lekcji, na których mnie nie było. Zgodziła się. Umówiłyśmy się, że podrzuci mi je do mojego domu po szkole. Zadzwonił dzwonek i wszyscy uczniowie weszli do pracowni chemicznej. Uwielbiałam ten przedmiot. Doświadczenia, obliczenia, właściwości i zastosowania różnych substancji. Mogłam słuchać o tym godzinami. Pozostałe lekcje i przerwy minęły w miłej atmosferze. Rozmawiałam z kolegami i koleżankami z klasy. Wydawali się w porządku. Zapomniałam nawet, iż za nie długo lekcja z Adamem. Dotarło to do mnie, gdy zadzwonił dzwonek na tą lekcję. Weszliśmy do sali. Zimny pot oblał moje ciało. Byłam blada. Zauważyła to Ewelina, która siedziała w sąsiednim rzędzie.

• Anka, wszystko w porządku? Bardzo źle wyglądasz- powiedziała zmartwiona.

• Nie, ze mną wszystko dobrze- starałam się odpowiedzieć normalnie, ponieważ cała drżałam. Obawiałam się, iż to zauważy .

• Na pewno?- drążyła dalej temat.

• Tak.- odpowiedziałam, ciesząc się, że łyknęła.

W tym momencie do pracowni wszedł nauczyciel. Zauważyłam, iż od razu swój wzrok skierował w moją stronę. Szybko spuściłam wzrok i zaczęłam przeglądać podręcznik. Choć temat omawiany przez nauczyciela był ciekawy, nie mogłam w ogóle się skupić. Ciągle czułam na sobie jego spojrzenie. Postanowiłam nie zwracać na niego uwagi i zaczęłam rysować w zeszycie, co nigdy mi się nie zdarzało. Na szczęście dzwonek zadzwonił i szybko się spakowałam i skierowałam się ku wyjściu, żeby nie zdążył mnie zawołać. 

~~Udało się.- pomyślałam.

Szybkim krokiem wyszłam ze szkoły. Nie chciałam wracać nigdy do tego miejsca. Przyniosło ono mi jeden problem, z którym nie mogłam się uporać- Adam. Niektóre dziewczyny pragnęłyby być na moim miejscu i gdyby się dowiedziały zazdrościłyby mi romansu, ale nie należałam do takich osób. Chciałam znaleźć sobie chłopaka w moim wieku, w którym się zakocham, spędzę z nim cudowne chwile, bez ukrywania się i niepotrzebnych problemów. Jednak nie było mi to pisane. Zakochałam się w nauczycielu od biologii. 

          Postanowiłam iść do parku. Pragnęłam wszystko jeszcze raz przeanalizować. Gdy usiadłam na wygodnej ławce i spojrzałam w lewą stronę, zauważyłam wpatrującego się we mnie mężczyznę. Przyjrzałam się mu dokładniej i zamarłam. Otóż był to Adam. Szybko odwróciłam głowę.

~~Świetnie. Chciałam sobie przemyśleć kilka spraw, ale oczywiście musiał napatoczyć się nie kto inny, jak Adam. Genialnie, po prostu genialnie…~~

Zdecydowałam się uciec do domu. Wstałam z drewnianej, zielonej ławki i kierowałam się ku domowi. Musiałam iść dłuższą drogą, ponieważ gdybym wybrała krótszą, nieuniknione byłoby przejście obok niego. Włożyłam słuchawki do uszu i słuchałam muzyki na cały regulator. Zależało mi na zagłuszeniu swoich myśli. Chciałam zapomnieć o nauczycielu, ale nie mogłam. Z rozmyślań wyrwało mnie nagłe szarpnięcie. Bardzo się wystraszyłam i od razu się odwróciłam. Nie spoglądając na napastnika, chciałam go uderzyć, ale złapał moją rękę. Spojrzałam w górę. Zobaczyłam stojącego przede mną Adama.

• Przepraszam, że Cię wystraszyłem. Wołałem, lecz nie reagowałaś. Muszę z Tobą porozmawiać.

• Spokojnie, nic się stało. Mogłam po prostu nie słuchać zbyt głośno muzyki.- powiedziałam, lekko się uśmiechając- Więc o co chodzi?- zapytałam, ale dobrze wiedziałam, jaki chce podjąć temat.

• Aniu, chciałem Cię przeprosić za moje postępowanie. Nie zachowałem się rozsądnie. Wiedz, że Cię kocham, ale jeżeli nie czujesz tego samego, dam Ci spokój.- mówił smutny.

Postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę. Dużo myślałam nad tym i postanowiłam swoją decyzję wcielić w życie.

•  Ja też powinnam Cię przeprosić. Gdy wyznałeś mi swoje uczucia, nie wiedziałam, co robić. Musiałam wszystko przemyśleć. Teraz już dobrze wiem, że Cię kocham i nie mogę żyć bez Ciebie.- wypowiadałam się patrząc mu prosto w oczy. Tańczyły w nich iskierki.

• Boże, jak ja się cieszę, Skarbie- powiedział uradowany. Nigdy nie wiedziałam go w takim stanie.- Chciałbym Cię pocałować, ale niestety tutaj nie mogę. Przyjdź do mnie dzisiaj o 19:00.

• Dobrze, na pewno przyjdę.- odpowiedziałam radośnie.-  Przepraszam, lecz muszę już iść. Koleżanka ma przynieść mi notatki.

• To idź. Już nie mogę się doczekać dzisiejszego spotkania.- mówił z uśmiechem na twarzy.

• Ja też.Pa

• Pa, Skarbie.

Nie mogłam uwierzyć w to, że związałam się z nauczycielem. Cieszyłam się bardzo, ponieważ byłam z sobą, którą kochałam, ale bałam się konsekwencji. Jednak uważałam, że gdybym nie spróbowała, żałowałabym tego do końca życia. Szczęśliwa poszłam do domu.