Rozdział II

Siedząc na rozstawionych wcześniej krzesełkach, patrzyłam na uczniów wchodzących na salę. Na pierwszy rzut oka wyglądali normalnie. Nie mieli jakiś wyróżniających strojów, fryzur. Zdarzały się wyjątki, ale były to tylko pojedyncze osoby. Obok mnie usiadła dziewczyna. Wyglądała na sympatyczną. Nawiązałam z nią rozmowę. Przedstawiłyśmy się nawzajem i trochę porozmawiałyśmy. Okazało się, że miała takie samo imię jak ja, czyli Ania. Nasza dość miła konwersacja zakończyła się, gdy pani dyrektor zaczęła przemowę. Nie lubiłam takich wystąpień, ponieważ na nich zawsze mówi się to samo. Dlatego swój wzrok skierowałam na nauczycieli. Byłam ciekawa, jacy będą. Miałam nadzieję, że potrafią wysłuchać swoich uczniów, pomagać w kryzysowych sytuacjach. Moi nauczyciele w gimnazjum byli tacy. Choć dużo wymagali, wspierali nas. Traktowaliśmy ich po prostu jak przyjaciół. Jednak wiedziałam, że nie w każdej szkole tak jest, a przecież teraz jestem w liceum. Mówi się o niesprawiedliwym traktowaniu uczniów poprzez np: zaniżanie ocen itp. Bałam się, iż nie wywrę na nich dobrego wrażenia i będą stosować takie rozwiązania. Niektórzy wyglądali na sympatycznych, inni na mniej. Jednak wiadomo, że szata nie zdobi człowieka. Postanowiłam poczekać z oceną póki ich nie poznam. Gdy dyrektorka skończyła swoją jakże ciekawą mowę, rozeszliśmy się do klas. Najpierw musiałam na tablicy ogłoszeń znaleźć swoje imię i nazwisko, by pójść do odpowiedniej klasy. Zrobiłam to dopiero wtedy, ponieważ nie chciałam w wakacje wchodzić do szkoły. Żałowałam tego, ale po chwili odnalazłam salę. Okazało się, iż chodzę do klasy z zapoznaną na apelu dziewczyną. Cieszyłam się z tego faktu. Dosiadłam się do niej. Po chwili do sali weszła nasza pani wychowawczyni. Nazywała się Joanna Kowalska. Była to młoda, bardzo wysoka i piękna kobieta. Uczyła ona języka polskiego. Podejrzewałam, że niedługo uczy w tej szkole. Wyglądała na 27-28 lat. Przywitała się z nami. Następnie czytała z listy nasze imiona i nazwiska. Gdy usłyszeliśmy własne, musieliśmy wstać i opowiedzieć o sobie. Nigdy nie lubiłam tego, gdyż bałam się wzroku i oceny całej klasy. Gdy usłyszałam swoje imię i nazwisko, wstałam i powiedziałam, że lubię rysować oraz po skończeniu liceum chciałabym iść na architekturę na Uniwersytet Warszawski. Kończąc krótką wypowiedź odetchnęłam z ulgą i kompletnie się wyłączyłam. Ocknęłam się, kiedy pani zaczęła dyktować plan na następny dzień. Nie zapomnę swojego zaskoczenia, kiedy zobaczyłam, ile tego dnia będę miała lekcji. Po prostu masakra. Pierwszy dzień i już siedem lekcji. Jednak wiedziałam, iż w liceum nie będzie łatwo i będzie trzeba dać sobie radę. Gdy wychodziłam z sali podeszła do mnie Ania                                                                                  

• Dzisiaj organizuję imprezę. Może przyjdziesz? Świetna muzyka, atmosfera, przystojni chłopacy.- spytała radośnie
• Dziękuję za zaproszenie, ale niestety dzisiaj jestem zajęta.
• To szkoda. Muszę już iść. Do zobaczenia jutro. Pa.
• Pa.

Nie chciałam iść. Może dzięki temu stałabym się lubiana, ale wiedziałam, iż na takich imprezach przelewa się alkohol i jeszcze gorsze świństwa. Podejrzewałam, że namawiano by mnie to ich spróbowania. Wolałam nie być w takiej głupiej sytuacji. Jedna rzecz mnie dziwiła. Organizowanie imprez w środku tygodnia. Rozumiem w piątek lub sobotę. Ale w poniedziałek? Kac i zmęczenie, a następnego dnia trzeba iść do szkoły. Bezsens. Dlatego odmówiłam. Wolałam żywa pójść na lekcje.          

          Wróciłam do domu. Nie wiedziałam, co z sobą zrobić. Była godzina 12:00, a ja nie miałam pomysłu na spędzenie czasu. Przebrałam się w wygodniejsze ubrania i poszłam oglądać telewizję. Postanowiłam, że nie warto siedzieć w domu i stwierdziłam, iż pójdę na spacer do parku. Wzięłam tylko telefon i wyszłam z domu. Gdy dotarłam do parku, usiadłam na ławce i słuchałam śpiewu ptaków. Zauważyłam parę, która siedziała na jednej z ławek. Wyglądali na bardzo szczęśliwych. Przytulali się, wymieniali pojedyncze pocałunki, rozmawiali. Zastanawiałam się jak to jest, kiedy jest się zakochanym. Chciałam poznać to uczucie, ale nie trafiłam na odpowiedniego chłopaka. Gdy był jakiś przystojny, nie miał za dużo w głowie. Nie traktował niczego poważnie. Jak któryś jednak był inteligentny, nie grzeszył wyglądem. Wiedziałam, iż wygląd nie jest najważniejszy, ale nie chciałam chodzić z pryszczatym, mającym brudne włosy chłopakiem. To chyba oczywiste. Sądziłam również, iż przede wszystkim jestem jeszcze za młoda. Z chłopakiem trzeba gdzieś wyjść, spędzać z nim czas. Obawiałam się, że może wpłynąć to na moje stopnie. Stwierdziłam: Chłopaka będę szukała dopiero w liceum! Po kilkunastu minutach spędzonych w parku, postanowiłam pójść do galerii. Była ona niedaleko, więc pomyślałam, czemu nie? Zamyślona ruszyłam w drogę. Na zatłoczonej ulicy było wyjątkowo głośno. Robotnicy zdzierali asfalt. Zrobił się bardzo długi korek. Kierowcy byli strasznie podirytowani. Cieszyłam się, że nie jadę samochodem bądź komunikacją miejską. Wtedy zmarnowałabym swój cenny czas. Po paru chwilach byłam już w galerii. Nie chodziłam zbyt długo, ponieważ zadzwoniła do mnie mama. Chciała, abym szybko przyszła do domu. Idąc przyspieszonym krokiem, kierowałam się w kierunku domu. Przechodząc przez jedno z przejść dla pieszych, nagle poczułam ból ...